اثرى است ادبى و دعایى که در آن با نثرى شیوا و بیانى استوار به توضیح یا ترجمه کلمات روح بخش امامان معصوم(ع) پرداخته شده است. این کتاب، از جمله کهن ترین کتاب هاى دعایى شیعه به شمار می رود که به لحاظ توضیحات شیرین پارسى و نیز تنظیم و تبویب و اختصار، حائز اهمیت بوده و گویاى نفوذ تشیّع امامى در ایران قرن ششم و هفتم است.