اتانازی از منظر فقه و حقوق

«اُتانازی» یک واژه یونانی و مشتق از «تاناتوز» الهه مرگ در یونان باستان است که قرمتی دیرین دارد. این واژه در فارسی به بیمارکشی با ترحم، بیمارکشی طبی، تسریع در مرگ محتضر، مرگ مشفقانه، قتل از روی ترحم، مرگ خودخواسته، بِهْ مرگی، مرگ آسان و مرگ راحت ترجمه شده است و نویسندگان عرب واژگان الموت الیسیر، الموت الجید، الموت الکریم، موت الرحمة، تیسیر الموت، القتل الرحیم و رصاصة الرحمة را به کار برده اند و در اصطلاح عبارت است از کشتن بدون درد کسی که از ناراحتی غیر قابل تحمل، رنج می برد، یا کشتن عمدی کسی که در شرف مرگ قرار دارد به منظور رهانیدن وی از رنج و تعب. در تبیین گونه ها، اتانازی از جهتی به فعال و انفعالی تقسیم می شود که در نوع نخست، پزشک یا فرد دیگری با انجام فعل از روی ترحم یا با انگیزه مشابه، به زندگی بیمار خاتمه می دهد؛ و در نوع دوم از ادامه درمان و تلاش برای زنده نگه داشتن بیمار علاج ناپذیر صرف نظر می کند. هر یک از دو صورت فوق نیز ممکن است با رضایت یا بدون رضایت بیمار صورت گیرد که به ترتیب از آن به اتانازی داوطلبانه و غیرداوطلبانه یاد می شود.

کتاب حاضر در قالب چهار فصلِ «موضوع شناسی اتانازی»، «رویکردهای عملی و نظری مختلف نسبت به مقوله اتانازی»، «حکم اتانازی در فقه اسلامی و قوانین موضوعه ایران» و «جمع بندی و نتیجه گیری» به این موضوع پرداخته و سعی داشته به یکی از نیازهای امروز بازار کتاب، پاسخ دهد.