داستان انسان نخستین

داستان انسان نخستین بیان داستان گونۀ چرایی آفرینش انسان است. بیان شیدایی و دلدادگی آفریدگار به اشرف مخلوقات خویش که خدای عالمیان گوهری در درون انسان می دید که احدی را از آن اطلاعی نبود.

جهان تشنه عشقی راستین و عارفانه و دوسره بود، در انتظار عاشقی بود که امواج دریای عشق را به تلاطم درآورد، عاشق عارفی که خود معشوق نیز باشد. عاشقی معشوق که با عشق دوسره اش پرچم عشق عارفانه را برافرازد و طرح جهانی نوین که بنیادش بر عشق عارفانه دوسره به پا باشد، در اندازد. کار پیرایش دستگاه آفرینش را از عشق دروغین یک سره کند، و صف خوبانِ پسندیده را از فریب کاران ناپسند جدا سازد.

ناگهان خبری در همه جا پیچید، سراسر جهان را درنوردید، آرامش یکنواخت جهان را بر هم زد. همگان گوش ها را تیز کردند؛ خبر این بود:«آفریدگار جهان، و فرمانروای مطلق هستی با آفریدگان خود سخن می گوید».