روی نقطه پراکندگی: یادداشت های روزانه گروهبان دوم پایه محمدرضا فردوسی

کتاب «روی نقطه پراکندگی»، حاصل ذوق و خلاقیت گروهبان دوم پیاده، محمدرضا فردوسی است. یادداشت های روزانه او که بعضاً از چند خط تجاوز نمی کند، بسیار صادقانه و شیوا نگارش یافته و آن چنان پرطراوت و زنده اند که کمتر کسی می تواند بعد از خواندن چند صفحه کتاب، از آن دست بکشد. این یادداشت ها مثل داستان های مینی مالیستی موجز و مختصرند و با ریتمی تند روایت می شوند. در اکثر آنها هم طنزی زیرپوستی و هوشمندانه به چشم می خورد که هم به نوع نگاه او برمی گردد و هم به شیطنت ها و بازیگوشی هایش. مثلا در منطقه ماری بزرگ پیدا می کند و داخل کلمن با خودش به عقب می آورد. همین موجود ترسناک باعث می شود که اتفاقات خنده داری برایش پیش بیاید.

یا در جایی دیگر صدای پیچیدن باد در لوله آفتابه را با سوت خمپاره اشتباه می گیرد! با این همه، جنگ ادامه دارد و طبیعی است که تلخی هایش هم هر لحظه آوار شود. مثل گم شدن احمد، دوست فردوسی، در منطقه که بخشی از یادداشت های راوی به کابوس ها و اضطراب ها و دغدغه هایش برای پیداکردن او اختصاص یافته است. یا شهید شدن دوست و همشهری اش علی که داغ بزرگی بر دل فردوسی می نهد. با این همه، دلخوشی های جنگ هم کم نیست؛ مثل ازدواج راوی در همان ایام یا پا به پای چوپان های عشایر به دنبال گله رفتن. فصل پایانی کتاب هم اگرچه تلخ و عبوس شروع می شود، اما پایان خوشی دارد؛ راوی که دچار موج گرفتگی شده مدام در بیمارستان های مختلف در رفت وآمد است، بی آنکه نتیجه ای حاصل شود . او تصمیم می گیرد به مشهد برود و شفایش را از امام هشتم بگیرد. همین اتفاق هم می افتد و او سالم بازمی گردد. کتاب با تصاویری از فردوسی در سال های مختلف بسته می شود.