حورا

این کتاب داستان عشقی را برملا می کند. قصه از آنجا شروع می شود که امیر عرب به خواستگاری حدیقه می رود. حدیقه زنی سالخورده است و دختری زیباروی به نام حورا دارد.

نمایشنامه حورا نوشته بهار مومنی، داستان زن مسیحی را روایت می کند که ظلم و ستم اعراب جاهلی را برنمی تابد و دست به فرار از سرزمینش می زند. او به امر مادرش به دیدار حضرت محمد (ص) می رود و راهی مکه می شود. در راه با جوانی که او هم به دلایلی از سرزمینش رانده شده، همراه می شود. این نمایشنامه در واقع روایت سیر عارفانه این دو مسافر است.

متاسفانه همیشه متون نمایشی دینی با تکرارها و کلیشه ها همراه بوده اند و به نوعی جزء جدایی ناپذیر تئاتر دینی محسوب شده اند! دیالوگ ها تکراری، شخصیت پردازی ها سرشار از بزرگنمایی های بی دلیل، موضوعات انتخابی نویسنده ها کلیشه ای و دست خورده، فضاهای صحنه هم حتی یکسان بوده اند و اما مومنی در این نمایشنامه تمام تلاشش را به کار بسته تا اسیر چنین تکرارهای رایجی نشود. او با اضافه کردن خرده داستان ها و با به کارگیری آن ها در دل روایت، هم سعی کرده که مخاطب را به سوی هدف اصلی نمایشنامه هدایت کند و هم او را تا پایان، پای روایتش بنشاند.

در نمایشنامه حورا نویسنده بنا به ضرورت درونمایه که پر از حالت و حرکت است، با توضیحات صحنه ای دقیق و با جزییاتی که داده است، به نوعی کار را برای اجرای کارگردان هم آسان کرده است. نویسنده در بیشتر بخش های نمایشنامه حالات شخصیت های گوناگون را بیان می کند و به این طریق فهم نمایش را برای کسی که فقط متن مکتوب را در اختیار دارد، سهل می کند.

مومنی حتی در بعضی از صحنه ها نوع موسیقی نمایش را هم مشخص کرده و جلوه های شنیداری اثرش را با مخاطبش در میان گذاشته است.
بهار مومنی صحنه پایانی نمایشنامه اش را با ترفندی کنایه آمیز و استعاری تمام می کند. چرا که می خواهد مخاطب، پایان نمایش را در ذهن خودش مجسم کند. این رویکرد او در حقیقیت نگاه شاعرانه نویسنده را آشکار می کند. به همین دلیل صحنه پایانی نمایشنامه برای مخاطب در عین اینکه وهم آور است و او را به تفکر وا می دارد، زیبا هم هست.