به ابر تکیه می دهم

«گذشت آن روزها که هرکس بقچه زیر بغل از ایران‏تور و لوان‏تور پیاده می‏شد غریبه‏ای بود در شهر. آن روستایی‏ها، آخرین نسل غربت در شهرها خوهند بود.» مقدمه مجموعه «به ابر تکیه می دهم» با این جملات شروع می‏شود. مقدمه ‏ای که شاعر نام‏ آشنا، علی داودی آن را نگاشته است. شاعری که مانند اکبرزاده، نقاش، گرافیست و دارای خصایص مشترک دیگر با شاعر این مجموعه است. این مجموعه دارای 31 شعر است که 12 سپید 12 غزل و 7 نیمایی قالب این اشعار را تشکیل می دهند. مضامین این اشعار بیشتر اجتماعی، عاشقانه، انقلابی و آیینی هستند. اولین شعر مجموعه این گونه آغاز می‏شود: «داغی که بر پیشانی ما نیست، نیست/ ما دغدار چله‏های بارانیم/ که شکستیم/ مغرور/ ما که پیروزی را/ در سایه شمشیرهامان/ بالا بلند می‏دیدیم/...» در شعرهایی اندوه مسلمانان افغانستان، لبنان و فلسطین و به خصوص کودکان‏شان نیز سروده شده است: «تا سر از دیوار برکند/ بمب‏ها ریختند/ و رؤیاهایی که در ذهن کودکان بازی می‏کردند/ گریختند/...»

«این طرف/ توی تار عنکبوت شهر/ هیچ کس نمی شناسدت/ هیچ رهگذر تو را سلامی آشنا نمی کند/ ای غریب دربه در!/ آی مرد روستا/ پدر!/ دست سبز تو/ به سمت آسمان خراش ها بلند/ نیست/ زخم های کهنه دلت/ جنس مشتری پسند نیست/ قلب ساده ات/ شبیه آنچه می خرند نیست/ پای تو به دست هیچ پاره آهنی به بند نیست/ ...»
این سطرها را می‏توان عصاره مجموعه شعر «به ابر تکیه می دهم» از مجید اکبرزاده شاعر صمیمی اردبیلی دانست. چند سطری که در آن دغدغه ها و جهان بینی و البته لحن بیان و شیوه زبان شاعر آشکار است. مجید اکبرزاده علاوه بر شاعری، نقاش و خطاط است. در دانشگاه گرافیک خوانده و سال ها می شود که به متابعت این تحصیل کار و بارش گرافیک است و نیمی از عمرش را با رایانه و برنامه و این حرف ها گذرانده است. یعنی حالا سال ها می شود که مجید به نوعی درگیر و هم نفس صنعت و تکنولوژی است. به همین مایه اما در شعرش از تکنولوژی هراس دارد و از آن بیزار است. او خسته و بیزار از روی و ریای شهر دلتنگ روستا و ارزش های آن است. از محیط ساده و هوای پاک آن گرفته تا راستی و درستی مردمش. عناصر و آرایه های شعری اش نیز هم در کارهای کلاسیک و هم در کارهای نو همان گونه است روان و ساده و بی تکلف.