قصه های شیرین ایرانی 3: مثنوی معنوی

کتاب حاضر بازنویسی 24 قصه و حکایت از مثنوی معنوی؛ یکی از برترین کتاب های ادبیات عرفانی کهن فارسی و حکمت پارسی پس از اسلام سروده مولانا جلال الدین محمد بلخی است. شخصیت های اصلی داستان های مثنوی عموماً پیامبران، پادشاهان، چوپانان، بردگان و حیوانات هستند.

در این کتاب داستان هایی مانند طوطی و بقال، شیر و خرگوش باهوش، مرد مغرور و کشتی بان، دوستی خاله خرسه، موش و شتر، درخت جادویی، مارگیر و اژدها، گنجشک و پندهایش، شتر و روباه و خر، نقاش های چینی و رومی، انگور، زبان حیوان و .... به زبان ساده برای گروه سنی کودک و نوجوان روایت شده اند. کتاب با داستان «طوطی و بقال» آغاز می شود که یکی از مشهورترین و محبوب ترین داستان های مثنوی نیز محسوب می شود که روایت های مختلفی از آن گفته و شنیده شده است.

فتاحی این داستان ها را از شعر به نثر برگردانده و به اعتقاد خودش دلیل آن این بوده که بچه ها راحت تر آن را بخوانند و معنی آنها را بفهمند و در آینده هم به سراغ نسخه اصلی مثنوی معنوی بروند. تصویرگری کتاب را حسن عامه کن و طراحی و گرافیک آن را حبیب ایلون بر عهده داشته اند. تصویرسازی کتاب با حال و هوای سنتی است و رنگ های قرمز و مشکی در آن غالب است.

مثنوی شامل 26 هزار بیت، 424 داستان پی در پی به شیوه تمثیل است که در 6 دفتر گرد آمده اند. در این کتاب که یکی از برترین آثار ادبیات عرفانی فارسی پس از اسلام است سختی های انسان در راه رسیدن به خدا بیان شده است. مثنوی به درخواست شاگرد مولوی، حسام الدین حسن چلبی در سالهای 662 تا 672 هجری سروده شد.

برخی حکایات موجود در مثنوی عیناً از مثنوی های عطار نیشابوری همچون منطق الطیر و برخی همچون داستان خلیفه و لیلی، محمود و ایاز، حلوا ساختن جهود و عیسوی و مسلمان از مقالات شمس استخراج شده اند. آخرین داستان مثنوی (شاهزادگان و دژ هوش ربا) با وفات مولوی ناتمام ماند و دفتر ششم مثنوی از همین روی دفتری ناتمام است. مثنوی به زبان های مختلف دنیا ترجمه شده که تازه ترینش اسپانیولی است.