بچه های سنگان

رمان «بچه های سنگان» که مربوط به سال 57 است، داستان زندگی نوجوانی را حکایت می کند که پدرش از نیروهای ارتشی است و به دلیل تمرد از دستور مافوقش، به نقطه ای دور دست تبعید می شود.

انقلاب درخت بود؛ درختی تناور و سبز که ریشه هایش آرام آرام در همه جای این خاک رخنه می کرد. مثل نوای خوشی بود که خیلی زود به همه شهر ها و روستا ها رسید؛ حتی به روستای سنگان، جغرافیایی که حسین فتاحی برای روایت قصه اش انتخاب می کند تا در ادبیات داستانی انقلاب، جای مردان و زنان و بچه هایی که در هر گوشه این سرزمین بپا خاستند، خالی نباشد.ماجرا از سرکشی یکی از نیروهای ارتشی از مافوقش آغاز می شود. او خانواده اش را بعد از تبعید، به روستای سنگان می فرستد. او پدر قهرمان قصه ماست و به عنوان یک فرد انقلابی غیابش نیز در طول داستان، سرنوشت ساز و آگاهی دهنده است. غیاب او بستری است برای حضور پسر نوجوانش در حادثه ای بزرگ به نام انقلاب. همه چیز از زوایه دید عباس روایت می شود و نویسنده ضمن وفاداری به واقعیت ماجرا ها، در عین حال تردید ها، ترس ها و بی باکی های غریزی و در نهایت آگاهانه و بالغانه یک نوجوان را در قصه خود از یاد نبرده است. داستان دارای تنوع جغرافیایی است و آدم های داستان در مسیر این تغییر جغرافیایی، همواره در حال حرکتند تا قصه را پرتپش و جاندار پیش ببرند. «بچه های سنگان» نثری ساده و روان دارد و گزارشگر روزهای ملتهب قبل از 17 شهریور است. فتاحی «بچه های سنگان» را نخستین بار سال 74 منتشر کرد و در سال 88 بازتولید شد.