درباره طنز: رویکردی نوین به طنز و شوخ طبعی

در این اثر رویکردهای نوین به طنز و شوخ طبعی با تأکید ویژه بر زبان شناسی طنز، مورد بررسی قرار گرفته است.

ابوالفضل حری، نویسنده این کتاب در نخستین بخش آن، علل و انگیزه های خود از نگارش «درباره طنز» را توضیح می دهد و این کار را ناشی از مطالعه مقاله ای با عنوان «شوخ طبعی در قرآن» قلمداد می کند. او با ترجمه این مقاله در سال 1991، متوجه مفاهیمی با عنوان «شوخ طبعی» می شود و تصمیم می گیرد نگاه تازه و نوینی به طنز داشته باشد و سرانجام، این کتاب آفریده می شود. این کتاب از یک سرآغاز و پنج فصل تشکیل شده است. در قسمت سرآغاز، در مورد اینکه چه عاملی باعث ترغیب نویسنده به تحقیق و تفحص در این موضوع شده است، صحبت می شود و پس از آن روند کار توضیح داده می شود. نگارنده کتاب در فصل اول، واژگان معرف خنده را از سه فرهنگ دهخدا، معین، عمید و فرهنگ فارسی انگلیسی حیم استخراج کرده، در ادامه سه زیر مجموعه ژانر کمدی، طنز، هجو و هزل را مورد بررسی قرار داده است.

فصل دوم، از رویکردهای زبان شناختی به مقوله طنز و شگردهای طنزپردازی بحث می کند. فصل سوم مربوط به تعریف طنز پرخاشگر و انواع این گونه طنزپردازی است. مؤلف در فصل چهارم، اصول و مبانی ترجمه شوخ طبعی و مشکلات فراروی ترجمه طنز را بررسی می کند و راهکارهایی برای حل مشکلات ترجمه ارائه می دهد. فصل پایانی کتاب، جمع بندی و نتیجه گیری از مباحث پیشین است. در خاتمه، منابع کامل درباره طنز و طنزپردازی گنجانده شده است.