مفاخر ملی - مذهبی 1: دوشنبه ای که می آید (بر اساس زندگی شهید محراب آیت الله عبدالحسین دستغیب)

برای درک حقیقت، راهی بهتر از روبرو شدن با آن نیست. حقیقت گاه به کلام درنمی آید، باید نشست کنارش، حتی در سلول تنگ یک زندان، تا همه آنچه روزی در زندگی ات بزرگ می پنداشتی، در برابرت خرد و ناچیز شود. «دوشنبه ای که می آید» روایتی زیبا و تاثیرگذار از همین مجاورت هاست. مجاورت یک عضو سازمان کمونیستی با شهید آیت الله عبدالحسین دستغیب در زندان ساواک. کمونیستی که پیش از این برای موافقت سازمانش با سفر او به آلمان شرقی یا روسیه، اوراقی را درمورد آیتالله دستغیب جمعآوری و پروژهسازی کرده است. ساواک از او می خواهد که برای رهایی اش از زندان، هر چه در مورد این پرونده می داند در اختیار آن ها قرار بدهد؛ معامله ای پرسود به قیمت آزادی. او در همنشینی با این بزرگوار در زندان و در سفری دور و دراز با عالم درون، همه آنچه در آن پرونده ها ذکر شده بود، با خود مرور می کند؛ شیوه روایتی که نویسنده را از تعریف قصه اش در یک محور خطی باز می دارد و قصه را در میان دو محور خود یعنی زندگی آیتالله دستغیب و قصه ترس ها، تردید ها و تحولات درونی مرد کمونیست، به حرکت وامی دارد.

داستان «دوشنبه ای که می آید»، به جریان انقلاب اسلامی و آزادی زندانی ها کشیده می شود. آقاشریف، زندانی کمونیست که در آن روزهای زندان، چیزی جز پشیمانی نسبت به گذشته اش در وجود خود نمی بیند، پس از آزادی تصمیم میگیرد برای دیدارآیت الله به شیراز برود، اما بهخاطر بیماری موفق نمیشود. در همینایام با بمبگذاری منافقین در مسیر نماز جمعه آیتالله دستغیب به شهادت میرسد. در نهایت نیز او با حضور در مجالس ختم آن شهید، سازمان را متوجه تغییرات خود کرده، و توسط افراد سازمانش کشته می شود. داستان آغاز و پایان درخشانی دارد، از سرمای نیمه شب در باغ مخفی اعضای کمونیست و صدای زوزه شغال ها آغاز می شود و در شبی بارانی با موج های جمعیت عزادار، به پایان می رسد، شبی که آقا شریف بعد از مراسم عزاداری به خانه می رود، خانه ای که لامپ آن مثل گذشته او سوخته، شبی که باد می وزد و جنازه شریف، درخلسه ای لذت بخش روی زمین افتاده است. پایان شریفی برای یک زندگی تاریک، که همنشینی با مردی بزرگ آن را نورانی و روشن کرد.