پشت کلانتری، کوچه اول، تیر چراغ برق

داستان نمایشنامه به این صورت است که فردی به نام احد از ارومیه در تهران سرباز است. دو ساعت مانده به لحظه تحویل سال با دوستش دعوا می کند از دوستش می خواهد برای نامزدش نامه بنوسید چون خود سواد ندارد و دوستش نیز او را مسخره می کند. احد تنبیه می شود و ...

علی اصغری در این نمایشنامه با نگاهی ژرف در میان لایه های درونی شخصیت های غالباً شکست خورده در اجتماع و قرار دادن آنان در موقعیتی دراماتیک همراه با طنز رفتاری به تناقض های شخصیتی و تغییر واکنش های این افراد در شرایط مختلف تأکید می کند. او با اینکه با لحنی ساده این تضاد و کشمکش های درونی شخصیت ها را در موقعیت مشخصی نشان می دهد و جالب اینجاست که موضوع مطرح شده اصلا پیچیده نیست، اما در همین لحن ساده نمایشی چنان لایه های درونی شخصیت های ظاهری خود را آشکار می کند که مخاطب در نهایت در چگونگی ماهیت این تناقض ها و تغییرات به تفکر کردن مجبور می شود.

نمایشنامه «پشت کلانتری، کوچه اول، تیر چراغ برق» از آن دسته آثار کمدی است که طنز کلامی را در اولویت کاری خود قرار داده است. اصغری، موقعیت طنز و یا کمدی خاصی را مد نظر نداشته، بلکه به وسیله شوخی های کلامی شخصیت ها و در بعضی موارد، کاربرد لهجه ها موفق به ایجاد لحظه های کمدی و در نهایت لبخند مخاطب می شود. در فضای نمایش، لحظات حسی در نتیجه رابطه شخصیت ها و موقعیت های طنز و تاکید بر گفتارهای کلیدی و ارتباط گرم و صمیمی و باور پذیر بازیگران باعث می شود نمایش به خوبی با مخاطب ارتباط برقرار کند.

نوشته علی اصغری پیش از آنکه نمایشنامه ای درباره شرایط و وضعیت انسان ها در اجتماع باشد، درباره نقد افکار و عقاید انسان است. در واقع شخصیت های این نمایشنامه، پیش از آنکه مشکل انسانی داشته باشند، مشکل اعتقادی دارند و برای همین زمینه مناسبی برای همزیستی مسالمت آمیز و درک درست موقعیت یکدیگر را در جامعه به دست نمی آورند. آنها حتی قادر نیستند یکدیگر را بشناسند و هرچه در درون یکدیگر کاوش می کنند، کمتر موفق به ادراک و برقراری ارتباط می شوند.
نویسنده در حقیقت می خواهد هشداری به مخاطبش بدهد که با دیدگاهی همه جانبه به جهان بنگرد و زندگی اندک و کوتاه خود در این جهان را به بطالت نگذراند.