به هفت پله جلوتر (مجموعه اشعار)

هفت پله جلوتر حاصل لبریز شدن روح نویسنده در دنیای بی در و پیکر بودن است. دنیای تو یعنی بروی پله به پله یا گوشه نشینی بکنی چله به چله دنیای من اما چنان بی در و پیکر هرکس برود یا که بیاید نزند در

«به هفت پله جلوتر» عنوان دفتر سروده های شاعر جوان مریم اسماعیلی است که تا قبل از سال 1377 در قالب داستان و نثر قلم می زد و با سرودن این مجموعه قدم در حوزه شعر نهاد. مریم اسماعیلی قالب شعری خود را در این مجموعه به سه بخش غزل، مثنوی و غزل مثنوی و منظومه تقسیم کرده و مضمون شعرهایش گرچه عاشقانه به نظر می آید، اما با دیدی عرفانی سعی بر آن داشته تا بگوید رسیدن به وصال معشوق نیاز چندانی به استعداد و مفاهیم خاص ندارد بلکه عشق واقعی درون هر کس متناسب با خواست، نیت و عزم او می باشد. درون مایه های شعری او علاوه بر اینکه از عرفان می گوید دغدغه های مذهبی و ملی سراینده را برای مخاطب ترسیم می کند. به عنوان نمونه در طلایه شلمچه زمستان سال ١٣٨٣، در این مجموعه شعری با عنوان "شب بود و دلم مرغ مهاجر می شد..." از رشادتهای دوران دفاع مقدس گفته است تا احترام به شهدا در خاطره ها باقی بماند. در بخش های غزل و مثنوی و غزل مثنوی شاعر زبان شعری خود را به زبان معیار و رسمی نزدیک ساخته است، اما با توجه به زبان رایج در منظومه های شعری که در قالب ترانه است، در بخش سوم که بخش منظومه وی را تشکیل می دهد زبان شاعر عامیانه تر شده و با لحنی کوچه بازاری با مخاطب خود ارتباط برقرار می کند.