چای چوپان: مجموعه شعر

تصویر فلک یک‏سره در صحن تو پیداست/ از بس که بدان بال ملایک زده جارو تا صید کند یک‏نظر از گوشه چشمت/ صیاد زند ناله که: یا ضامن آهو پیش تو دراز است مرا دست گدایی/ با کاسه دل، کاسه سر، کاسه زانو عباس احمدی در مجموعه شعر «چای چوپان» از این قبیل شیرین زبانی‏ و دلنشین سخن گفتن ‏ها کم ندارد.

مجموعه‏ ای که علی‏رغم مقداری فراز و فرود در مجموع با زبانی پر اتفاق، غیر قابل پیش‏بینی و در عین حال شیرین و با تخیلی فعال و خلاق، مجموعه ‏ای موفق و خواندنی است. در گستره زبان، شاعر در این مجموعه آمیزه‏ای از اصطلاحات و تکیه‏ کلام‏های کاربردی رایج امروزی مردم را با لحن فخیم ادبی و زبانی تمثیل‏ گرا به خوبی تلفیق کرده است که حاصل کار بسیار دلنشین از کار در آمده است. او با مهارت از هر نوع کلمه‏ای که به ذهنش رسیده استفاده کرده و در نتیجه علاوه بر گسترش دایره واژگانی‏اش به زبانی تر و تازه دست یافته است. زبانی که البته قدرت ترکیب‏سازی شاعر نیز رکن دیگری از هویت آن است. همراهی این زبان تازه با غرابت تخیل باعث شده که اشعار عباس احمدی متفاوت یا به قول خودش نامأنوس به نظر بیاید: «دیشب که از پلک خدا فانوس می‏ریخت از چشم من اشعار نامأنوس می‏ریخت»