من شور

محمود حبیبی کسبی را از نامی که بر مجموعه ­اش انتخاب کرده، از جنس کلمات و لحن اشعارش، از روابط و دوستی­ هایش با چهره­ هایی مثلا یوسفعلی میرشکاک و حتی از شکل و شمایل ظاهری ­اش اگر عکسش را دیده باشید؛ می­ توان دانست که شیفته تصوف و عرفان است و در راه درک و کسب طیف­ های منتشره این منشور جد و جهد دارد. نگاهی کلی به این مجموعه نشان می­ دهد که محمود همچنان که ساختار شعر کلاسیک را به خوبی می شناسد و بر تکنیک­ ها، فنون و آرایه­ های ادبی به خوبی تسلط دارد، مطالعات و تأملات گسترده­ ای در ادبیات عرفانی دارد و با کلمات، مواضع و نمادهای کاربردی در این اقلیم به خوبی آشنا است. البته محمود بسیار کوشیده که این درک و دریافت­ ها را با زبانی تازه و امروزی بیان کند که تا حدی در این امر نیز موفق بوده است.

اما شاخصه اصلی اشعار محمود و مجموعه «من‏شور» در این است که برخلاف بسیاری دیگر که در این وادی مدعی­ اند و البته با این اصطلاحات در حد مثلا فرهنگ لغات و اصطلاحات عرفانی بیشتر آشنا نیستند، او با این مفاهیم انس دارد و با مراجعه به سرچشمه­ های آن یعنی علوم حدیث و علوم قرآنی به تماشاهایی مخصوص می ­رسد. زبان این مجموعه محکم، مطنطن و موسیقایی و دارای فخامتی متناسب با درونمایه اشعار است.