می شکنم در شکن زلف یار

به کجا چنین شتابان!

گاهی سعادت یا شقاوت، درِ خانه ما را می‌زند. گاهی نه؛ می‌آید و کنج خانه‌مان لانه می‌کند.

بعضی اوقات، آغوش می‌گشاییم و این یا آن را در بر می‌گیریم، گاهی هم نه؛ دست رد به سینه‌شان می‌زنیم.

نمی‌دانم ما از کدامین قبیله‌ایم!

نمی‌دانم با که خویشیم و از که می‌گریزیم؟! اما می‌دانم با مسافر این قبیله احساس غریبی نمی‌کنیم.

مسافر این قبیله کیست؟ من کمی دیر با او آشنا شدم. هر چه بیشتر می‌گشتم، کمتر اثری از او می‌یافتم. تا یکی از شما به یاری‌ام شتافت و نامه‌های او را برایم فرستاد. دستش بی‌درد!

مسافر این قبیله، خود را با نامه‌ای شناساند و هنوز جواب نامه خویش را دریافت نکرده بود که...