سیلاب: مجموعه داستان

حکایت مردان کارگری که تمام عمر در میان آهن پاره های کارخانه ها له می شوند و سرانجام بدون هیچ گونه مزایا و بازنشستگی معناداری به دنبال کار جدید می گردند.

زمانی دور، نوشتن از جهان کارگران، به قصد و هدفی ادبی نبود و بیشتر رنگ و بوی سیاست و مبارزه داشت. آن روزگاران گذشت و ادبیات کارگری از گردونه خارج شد. اما حالا محمدعلی گودینی به عنوان نویسنده ای پا در این عرصه گذاشته که نوشتن از کارگران برایش به هیچ وجه با مقاصدی غیر ادبی همراه نیست؛ گودینی به عنوان نویسنده ای که سالهای مدید فضاهای کارگری را لمس و تجربه کرده، همه دغدغه و تعهدش نوشتن از دنیای کارگران است با همه رویاها و بیم ها و رنج ها و امیدهای شان.

مجموعه داستان «سیلاب» هم با همین رویکرد شکل گرفته است. او در داستان نخست این کتاب به نام «پروژه دوم» ماجرای مدیری را شرح می دهد که قرار است در سالن کنفرانس کارخانه برای هشتصدنفر از مدیران و کارگران سخنرانی کند. اما اضطراب و ناتوانی اش برای انجام این کار را به گردن مشکلات خانوادگی و زنش می اندازد.

داستان«پاداش» حکایت مدیران کارخانه ای است که برای کم کردن تعداد کارگران، تعمداً فضای کارخانه را آلوده کرده اند تا بازرسی که به کارخانه می آید به این نتیجه برسد که باید عده ای زودتر بازنشسته شوند. گودینی در داستان «زیر مجسمه» قصه کارگری را تعریف می کند که منتظر سرویس کارخانه است و به دلیل تأخیر سرویس، ناخواسته وارد تظاهرات انقلابی می شود. داستان «سیلاب» هم که عنوانش را به کتاب داده است، از اوضاع نابه سامان کارخانه ای حکایت می کند.

در این میان، بایرام فقط به فکر وامی است که کارخانه قرار بوده برای ازدواج دخترش به او بدهد و به تأخیر افتاده است. نهایتاً هم وام را به او نمی دهند و تعدیل هم می شود اما به طور اتفاقی از تلویزیون می بیند که کارخانه با اسمی دیگر و کارگرانی تازه در حال فعالیت است و حتی تبلیغات تلویزیونی هم دارد!
در میان داستان های کتاب «سیلاب»، قصه«بازرس» مستقیماً درکارخانه اتفاق نمی افتد اما باز هم به جهان کارگران مربوط می شود؛ کارگرانی که در یک قنادی کار می کنند و صاحبکار طماع آنها وادارشان می کند که هر بار بازرس بیمه می آید، تظاهر کنند که کارگر شیرینی فروشی نیستند.
همه داستان های گودینی در این کتاب، علاوه بر فضای مشترکی که دارند، در یک موضوع هم مشترک هستند؛ صداقت و صراحت.