گل خاکی

دنیا برایش قصه ای بود که زود تمام شد، اما نیمه کاره نماند. کوتاه بود اما بزرگ و به یادماندنی. درهمان روزهایی این قصه ها را می نوشت که خودش قهرمان قصه بزرگ جنگ بود. شهید حبیب غنی پور، در داستان هایش، نگاهی مهربان و لطیف به دنیا دارد. قهرمان هایش را از دنیایی انتخاب می کند که می شناسد و در آن حضور دارد. او در عالم نوشتن همانقدر روحی رها و سبک دارد که درزندگی روزمره خود و رفت و آمدش به میدان جنگ. داستان های شهید غنی پور، هر کدام در بستری متفاوت روایت می شوند. گاه دلتنگی های سربازی را در میدان جنگ برای همرزم شهیدش روایت می کند و گاه می رود به خانه پیرزنی در شهر که شوهر و پسرش در دوران قبل از انقلاب به دست ارباب روستایشان کشته شده اند.

غنی پور می نشیند کنار این پیرزن تا شال و کلاه بافتنی اش را ببافد و پای به پای او می رود تا مسجدی که آن ها را برای سرباز ها بفرستد. روح جستجوگر نویسنده، سادگی نثر و ظرافت نگاهش را گاهی هم می برد به خرمشهر و به روزهای اشغال و با زیبا ترین توصیف ها، نشانه های کوچک زندگی را در شهر جستجو می کند. در جایی دیگر روایتی از زندگی کردهای کومله را تصویر می کند که دود آتشی که به پا کرده اند، عاقبت بر چشم زن و فرزند خودشان می رود. اما جنگ و آثارش مانع از نگاه انتقادی شهید غنی پور، جوان نویسنده دهه شصت، به برخی کاستی های جامعه آن دوران نمی شود.