این کتاب به بررسی افکار و عقاید ولی الدین عبدالرحمن بن محمد معروف به ابن خلدون (732 تا 808) اختصاص دارد. نویسنده با اعتقاد به عقلانیت تاریخ در زمینه عمل و شناخت، کوشیده است تا اهمیت اندیشه ابن خلدون را در ارتقابخشیدن به اندیشه تاریخی و اندیشه جامعه شناختی و فلسفی نشان دهد و عناصری از آن را که مایه اهمیت عمده آن در تاریخ اندیشه است روشن سازد و در نهایت مقام تفکر واقعگرایانه ابن خلدون و اندیشه فلسفی وی را در فرهنگ عربی-اسلامی بررسی کند.