حیرانی شبانه

تغزل هایی عاشقانه… عارفانه… مضامینی دیریاب و نزدیک…
برو بخواب رها کن مرا که خانه ندارم
شدم پرنده شبگرد و آشیانه ندارم
در آبگینه شب میکنم نگاه و جوابی
برای این همه حیرانی شبانه ندارم
چه ابر تیره دلم را گرفته باز ندانم
برای گریه بیطاقتم بهانه ندارم
در آب صورت مهتاب دیده ام ز که پرسم
نشان آن که جز عکسی از او نشانه ندارم