ماه عسل

رمان «ماه عسل» داستان مرد 40 ساله ای به نام ژان است که در راه سفر به میلان متوجه می شود که یک زن فرانسوی در هتل محل اقامتش خودکشی کرده است. او با کنجکاوی در این ماجرای شوم، درمی یابد که زن مورد نظر برایش آشنا است. با بازگشت به پاریس، برای شناسایی او تصمیم می گیرد زندگی اش را رها کند و در جست وجوی ردپایی از اینگرید و شوهرش به گذشته های دور برگردد. او ضمن توصیف آشنایی با آن ها و اقامت شان در هتلی در جنوب فرانسه، کشف می کند که آن ها برای گذراندن ماه عسل و فرار از جنگ، به آن هتل دوردست پناه برده بودند...

این رمان نیز مانند دیگر آثار مدیانو بر اساس جست وجوی هویت نگاشته شده است.

پاتریک مدیانو که از مستعدترین نویسندگان معاصر است، در تمامی آثارش تخصص کاوشگری در گذشته های دور را اثبات کرده است. مودیانو با نثری شیوا، جملاتی کوتاه و در عین حال سرشار از ظرافت و دقتی وصف نشدنی، فضا و مکان های دوران گذشته، از جمله دوران اشغال پاریس طی جنگ جهانی را بسیار موشکافانه به تصویر می کشد. تم اصلی تقریباً تمام آثار او جست وجو است: جست وجوی هویت از خلال کندوکاو مکان ها و فضاهای خاطره ساز قدیم و غلبه بر حس بلاتکلیفی و خلائی که وجود قهرمان داستان را انباشته است.

«کلمانس بولوک» یکی از نویسندگان فرانسوی درباره ی او می گوید: «به عقیده ی مودیانو رمان نویس از لحاظ اخلاقی وظیفه دارد رد افرادی را که خودبه خود یا به اجبار نابود شده اند، ثبت کند.» این تفحص ریشه در نوجوانی و جوانی نویسنده دارد، زمانی که پدرش به دلایل سیاسی ناچار می شود او و برادر کوچک ترش را تنها بگذارد و پس از چندی مادرش نیز از دنیا می رود. او در جایی می گوید: «شوک مرگ او برای من سرنوشت ساز بود. جست وجوی دائمی یک چیزِ از دست رفته، کاوش گذشته ی آشفته و تاریک، کودکی به ناگاه تمام شده؛ روحیه ی آزرده ی من بر پایه ی این چیزها شکل گرفت.»

آشنایی او با نویسنده ای به نام «ریمون کنو»، پایش را به محافل ادبی و انتشارات «گالیمار» باز کرد و در سال 1967، اولین رمانش را با عنوان «میدان اتوآل» منتشر کرد که از قضا موفق به دریافت یک جایزه ی ادبی شد. مودیانو از آن پس تمام وقتش را با اشتیاق بیشتری صرف نوشتن کرد تا بالاخره در نهم اکتبر 2014، به عنوان پانزدهمین نویسنده ی فرانسوی، موفق شد در سن 69 سالگی جایزه ی نوبل ادبیات را دریافت کند.

برگ های درخشان کارنامه ی نویسندگی او که جوایز مختلفی را در خود جا داده اند، از این قرارند:

1967: جایزه ی ادبی روژه نیمیه.
1978: جایزه ی گنکور.
1984: جایزه ی بنیاد ادبی پرنس پی یر موناکو.
2000: جایزه ی بزرگ ادبی پل موران از آکادمی فرانسه.
2010: جایزه ی جهانی بنیاد سیمون و چینودل دوکا.
2014: جایزه نوبل ادبیات.