روش شناسی صدرالمتالهین: استنباط معارف عقلی از نصوص دینی

در این کتاب به لطف الهی سه نوآوری در خلال بحث های رساله به تحقیق پیوسته است. آنچه این نوشتار در جست و جوی آن است، تأکید هرچه بیشتر بر هماهنگی شریعت و عقل در حکمت متعالیه و تأکید بر جایگاه وحی در مبادی این حکمت است.

ساختار بحث:

در فصل اول این نگاشته نتیجه ای که می توان به دست آورد این است که صدرالمتألهین به علت جایگاه و نیز قوت و کاربرد کامل و بی نقصی که نصوص وحیانی و اسلامی از دو نشئه این عالم و جهان آخرت دارد، در قبال عقل به اهمیت نقش آن توجه نموده و در بیشتر آثار خود به تمامی از آیات و روایات استفاده کامل برده است.

فصل دوم : همچنان که صدرالمتألهین در مسئله فهم متن و معناشناختی از اصل به طور وافر بهره گرفته است، در مسائلی مانند هستی شناخت و نیز معرفت شناسی،جملگی از واقعیت و رئالیسم استفاده کامل برده است.

سومین فصل: تبیینی به وسیله نویسنده از طریقه کلی صدرالمتألهین در نحوه دستیابی به معارف عمیق و مدلولات تأویلی نصوص وحیانی که به شکل تعاملی و دیالکتیکی در هر یک از مرحله ها صورت پذیرفته ترسیم و ارائه گردیده است.

و در پایان فصل چهارم: ثقل بحث در این رساله بر این مطلب متمرکز است که ملاصدرا از تأویل در نص به عنوان یک روش برای کشف باطن امور و نیل به حقیقت آن ها استفاده کرده است.