درواقع، اجرای مناسک عزاداری عاشورا به صورت منظم، درطول قرون متمادی گذشته، به منظور حفظ و نگهداری یکسری مفاهیم و ارزش های دینی صورت گرفته است که دراصل، برای انتقال به جامعۀ شیعه و در مسیر نیرومندساختن آن برای مقابله با دشواری های زندگی اجتماعی و غلبه بر دشمنان، نوعی محرک عمل محسوب می شده است و همواره، امامان شیعه نیز بر اجرای آن تأکید کرده اند. این مناسک همواره، زمینه ساز و محرک بسیاری از تحولات اجتماعی و سیاسی و فرهنگی در جوامع شیعه بوده است. البته این کار به واسطۀ قدرت این مناسک در ایجاد ایمان و احساس دینی قوی و شدید در بین مؤمنان عزادار میسر می شده است. ازآنجاکه مذهب شیعه از سالیان دور، مذهب رسمی و غالب ایرانیان بوده است، به طبع، مناسک عزاداری عاشورا از دغدغه های دیرینۀ آن ها هم محسوب می شود. در فصل اول کتاب از رویکردهای اجتماعی و فرهنگی به واسطه علومی مانند جامعه شناسی و انسان شناسی یاد می شود که به دنبال ارائه تبیینی فرهنگی و اجتماعی از دلالت ها و ریشه ها و کارکردهای پنهان و آشکار مناسک عاشورا هستند. در فصل دوم سعی بر این است که معنابخشی عاشورا در قالب مواجهه نظری، یعنی رویکردی سوبژکتیو کانون توجه قرار گیرد.