زادالسفر - جلد اول: نخستین گام در عرفان عملی

معرفی کتاب

مولف در پیشگفتار این اثر میگوید:
آن روزهایی که بچه تر از حالا بودم، وقتی شرح حال بزرگان عالم عرفان را پای منبر پدرم میشنیدم، آنها را مردمانی ماورای انسان و حقیقت آن را دور از دسترس آدمی میپنداشتم. چند صباحی که بگذشت و بهارانی چند را با شنیدن زیبایی های زندگی پیغمبر اکرم(ص) و اهل بیت پاکشان سپری نمودم و ایشان را تنها طلایه داران پُر پیمانه ی این عرصه دیدم، بر این گمانم افزوده شد که عرفان و سیر و سلوکِ در آن، برای کودکی همچو من قابل تجربه نیست، گاو نر میخواهد و مرد کهن.
مشهدی سکینه، پیرزنی با صفا و مهربان، که همیشه ی خدا بقچه اش پر از مشکل گشا و داستان های شیرین بود، هر از گاهی به منزل پدری ما در اصفهان می آمد و با قصّه های تکراری اش، دل کوچک مرا به فضای تاریخ عرفانی پشت سرم وصله میزد، بزرگواری های اخلاقی، کرامات افعالی، خوارق عادات و خبرهایی از پشت پرده ی جدّ پدری ام، هر باره دل خالی شده ام از امید توفیق طی این مسیر را پر از گرمای غروری خوشایند مینمود. همیشه وقتی اسم «آقا بزرگ» بر زبانش جاری میشد، توی چشمهای خسته و پر فروغش اشک حلقه میزد و من نمیفهمیدم، یعنی نمیتوانستم بفهمم، شنیدن تا چشیدن یک انسان ماورایی و متعالی چقدر متفاوت است، لذّت بخش و به یاد ماندنی.
دلهره ی نتوانستن و اشتیاق خواستن، قدم به قدم رهایم نمیکرد تا بدون اینکه خود بدانم مرا به مسیری رهنمون شد که از کنار آشیان سیمرغ و عنقا میگذشت، وارستگانی چون حضرت سیّد عبدالکریم کشمیری، مولوی خراسانی، بهاء الدّینی و جعفر آقای مجتهدی.
شبابی بیتاب به این در و آن در میزدم، عجول و بی سر و سامان به این سو و آن سو میشدم و نمیدانستم از کجا و چگونه باید این تشنگی را سیراب کنم. پارهای فریفته سراب ها گشته و از کناره ی مرداب ها گذشتم و در آخر معلومم شد که؛ تنها طریقتی که مرا به حقیقت میرساند شریعت دین است و بس، و هرکه به غیر این ادّعا کند، شیطانی است مجسّم به شکل انسان، و هر ندایی که از درون و برون مرا به غیر این واقعیّت بخواند، اهریمنی است در لباس اهورا.
راه دور و دشمن بیشمار، دست کوتاه و خرما بر نخیل، لب تشنه و ساقیان معدود، پس چه باید کرد؟! به هر بهانه ای سری به بازار کتاب میزدم و هر ردّپایی از عرفان و عرفا به چشمم میخورد جمع و جور کرده و میخواندم تا مجموعهای1 پراکنده و بی سر و ته، پیرامونم را پر کرد و کلافی سردرگم به دستم داد، اوراد و اذکار، اوراق و افکار، قیام و قعود، رکوع و سجود، حج و زکات، صوم و صلات، این همه را چگونه هضمش کنم؟! از کجا آغازش نمایم؟!
اگر تازه واردی به دین از من مدّعی میپرسید؛ «از کجا و چگونه شروع کنم؟» چه میگفتم؟ اگر میخواستم اصل تدریج و تدرّج را در رشد و ارشاد رعایت کنم، از چه چار چوبی باید پیروی میکردم؟
این سؤال ها و همچون آن صدها سؤال بر آنم داشت که این کودک وارد به وادی عرفان را قلم به دست کرده، تا سپیدی کاغذ را خط خطی کند و این رساله را به رشته ی تحریر درآورده و به زیور طبع بیاراید. اینک از بزرگان فن خواهانم عطوف و لطیف، اغلاط این خُردخِرد را متذکر گشته و در بهی نقشی اش دست بگرفته و سبزینه این تحفه را پر رنگتر نمایند.