روایت پژوهی در زمانی: سنجش روش های قصه گویی و داستان نویسی در فارسی

برای روایت پژوهی در زمانی عرصه های متفاوتی را می توان تصور کرد که گونه شناسی روایت در دوره های تاریخی مختلف یکی از آن هاست و جستن پیشینه ی فنون داستان پردازی نوین در قصه های عامیانه ی بومی یکی دیگر.
در همین راستا و با این گمان که حتی در صورت تغییر کارکرد یا چه بسا نقش باختگی کامل روایت نما های شفاهی، باید آثاری از آن ها در رمان و داستان کوتاه فارسی به جا مانده باشد.

این کتاب از 4 فصل تشکیل شده است و نگارنده بر آن بوده تا در فصل دوم، پس از معرفی نمونه ی ظریفی از این قالب های کلامی خاص روایت در پیکره ای مشتمل بر دویست و هفتاد قصه عامیانه که دست کم هفتاد سال از گرداوری و ثبت هر کدام می گذرد زوال یا صرفا تحول نقشی این قالب ها را در ادبیات داستانی ایران پی بگیرد.