گزیده داستان های منظوم فارسی 4: گل باغ آشنایی (گزیده لمعات فخرالدین عراقی)

ز دو دیده خون فشانم, زغمت شب جدایی
چه کنم که هست این ها, گل باغ آشنایی

هم شب نهاده ام سر, چو سگان برآستانت
که رقیب در نیاید به بهانه ی گدایی

در گلستان چشمم,ز چه رو همیشه باز است؟
به امید آن که شاید, تو به چشم من درآیی

سر و برگ گل ندارم, ز چه رو روم به گلشن
که شنیده ام ز گل ها همه بوی بیوفایی

به کدام مذهب است این, به کدام ملت است این
که کُشند عاشقی را, که تو عاشقم چرایی؟

به قمارخانه رفتم, همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم, همه زاهد ریایی

در دیر میزدم من, که ندا ز در درآمد
که: «درآ, درآ عراقی, که تو هم از آن مایی