انسان شناسی در اندیشه کانت

در این اثر تلاش بر آن بوده است که دریچه ای به سمت اندیشه انسان شناسی کانت باز کنیم. می توان گفت در این اثر سیر ما دقیقاً برعکس آن مسیری است که کانت طی کرده است چراکه کانت ابتدا با نوشتن نقدهای سه گانه به صورت مفصل اندیشه خود را شرح و بسط داد و سپس در کتاب انسان شناسی از منظری پراگماتیک تمام اندیشه خود را به صورت مجمل و فشرده توضیح داده است. اما در این نوشتار هدف ما این است که با بررسی کتاب انسان شناسی از منظری پراگماتیک دریچه ای به سوی اندیشه کانت با محوریت مفهوم انسان باز کنیم.
دریچه ای به سمت اندیشه انسان شناسی کانت که تا حد زیادی او را به خواننده معرفی میکند.

نزد کسانی که حتی اندکی آشنایی با فلسفه داشته باشند قدر و اهمیت اندیشه های امانوئل کانت محرز است. فلسفه کانت را چه بسا بتوان مهمترین تجلی فلسفه های جدید در غرب دانست و نقطه عطفی تاریخی که فهم پس از آن بدون وقوف به آن ناممکن است. اما شاید برای کسانی که با کانت و اندیشه های او آشنایی چندانی ندارند وسعت فعالیت ها و تاملات او و نسبت آنها با یکدیگر شناخته شده نباشد. یکی از این جنبه ها "انسان شناسی" کانت است که از قضا با سایر بخش های نظام فکری او پیوندی جدی هم دارد ولی درباره آن تا آنجا که می دانم در فارسی تا به حال اثر مستقلی وجود نداشت.

کتاب "انسان شناسی در اندیشه کانت" نوشته مرتضی روحانی راوری، دقیقا ناظر به همین بخش از فعالیتهای فکری کانت است. کتاب با مقدمه ای در معرفی انسان شناسی فلسفی آغاز می شود و با توضیح تاریخچه تدریس انسان شناسی توسط کانت و تبیین نسبت این قسمت از مباحث او با سایر اندیشه ها و مصطلحاتش ادامه می یابد. سپس گزارش و تحلیلی از کتاب انسان شناسی کانت می آید و در انتها مقایسه ای میان انسان شناسی کانت و علم النفس ارسطو صورت می گیرد.