مطلع انوار (دوره سیزده جلدی)

معرفی کتاب

مطلع انوار دست نوشته های علامه طهرانی است که به صورت موضوعی منتشر شده است.
مطلع الانوار حاصل زحمات سالیان متمادی عمر شریف و پر برکت علّامه آیة الله حاج سیّد محمّد حسین حسینی طهرانی ـ قدّس الله نفسه الزّکیّة ـ می باشد که توسط خود ایشان، تحت عنوان مکتوبات و مراسلات و مواعظ و سخنرانی هائی به عنوان دست مایه های اوّلیّه جهت تدوین کتب «دوره علوم و معارف اسلام» جمع آوری شده بود تا در فرصت مناسب به تبویب و تنقیح و تهذیب و تحقیق آن بپردازند، که پس از رحلت ایشان در چهارده مجلّد به همراه مقدّمه و تعلیقه های فرزند ایشان، آیة الله حاج سیّد محمّد محسن حسینی طهرانی توسط انتشارات مکتب وحی آماده طبع و نشر گردیده است.اهمّ مباحث مجلّدات این مجموعه عبارتند از:

جلد اول: احوالات شخصی مرحوم علّامه طهرانی، قدّس الله نفسه الزّکیة، قصص و حکایات اخلاقی و عرفانی،ومکتوبات و مراسلات.
جلد دوم: مختصری از ترجمه و تذکرۀ اساتید اخلاق و عرفان ایشان همچون: مرحوم آقای حدّاد، و مرحوم علّامه طباطبائی، و مرحوم انصاری همدانی، و مرحوم سیّد جمال الدّین گلپایگانی، و مرحوم هاتف قوچانی؛ به ضمیمه مطالبی در احوالات آیة الله قاضی طباطبائی.
جلد سوم: ترجمه و تذکره عدّ ه ای از بزرگان و علماء و برخی از شخصیّت های تأثیر گذار در جامعه.
جلد چهارم: عبادات و ادعیه ای و مباحث اخلاقی.
جلد پنجم: ابحاث فلسفی و عرفانی، هیئت و نجوم و ادبیات.
جلد ششم: ابحاث تفسیری و روایی.
جلد هفتم: ابحاث فقهی تحت عنوان فقه عامه و خاصه، و مباحث اصولی.
جلد هشتم و نهم: ابحاث کلامی (تاریخ ائمه، مبدأ و معاد و مَساوی)
جلد دهم: یادداشت ها و برگزیده هائی از کتب تاریخی و اجتماعی.
جلد یازدهم: ابحاث رجالی و مطالب متفرّقه و لطیفی که در مکتوبات خطّی به طور پراکنده مرقوم بوده است.
جلد دوازدهم و سیزدهم: مشتمل بر خلاصۀ مواعظ و سخنرانی های مرحوم علّامه طهرانی ـ قدّس الله نفسه الزّکیّة ـ در ماه مبارک رمضان سنۀ 1369 و 1370 ه. ق.
جلد چهاردهم: فهارسِ عامه سیزده مجلّد مطلع انوار.

درقسمتی از مقدمه جلد اول کتاب نیز چنین می خوانیم: «مرحوم علامه طهرانی از زمان تشرف به قم جهت تحصیل در معارف اسلامی و علوم اهل بیت(ع) همواره دفترچه ای کوچک در جیب خود داشتند تا چنانچه در طی شبانه روز در وقت مطالعه کتب و یا ملاقات با بزرگان و حتی افراد عادی، به مطلبی طرفه و بدیع برخورد می کردند آن را یادداشت و ثبت می نمودند و از آنها در سخنرانی ها و مجالس و تألیفات خود استفاده می کردند و این سنت تا آخر حیات ایشان ادامه داشته است. البته این سنت در احوال بسیاری از بزرگان به چشم می خورد مانند «خزائن» مرحوم نراقی و «کشکول» شیخ بهایی و «مثنوی طاقدیس» و «زنبیل» حاج میرزا فرهاد و غیره که هرکدام به نوبه خود دارای مطالبی راقی و نکته هایی دلنشین و تحفی ثمین هستند و چه بسا انسان در همین نوشتارها و مطالب متفرقه به پاره ای از مسائل و رموزی دست می یابد که نظیر آن را در تألیفات مدونه و کتب مرسومه آنها نمی تواند پیدا کند.»