زاهد العلماء: زندگی نامه آیت الله حاج شیخ مرتضی زاهد

«ملا حسین کاشفی سبزواری» صاحب کتاب «روضة الشهداء» از خطبای با قریحه و خوش آواز سبزوار بود. ظاهرا کتاب روضةالشهداء، اولین کتاب مقتل فارسی است که خواندن آن بین فارسی زبانان رواج داشت. در سالیان حکومت قاجار در تهران، واعظین و ذاکرینی با ذکر مصیبت امام حسین(ع) به عرض ارادت به خاندان پاک پیامبر(ص) می پرداختند.

یکی از وعاظ و ذاکرین پرآوازه شهر تهران که اصالتاً اهل «شکرآب» در اطراف تهران بود، مرحوم «شیخ آقا بزرگ حاجی خداوردی بیک» نام داشت که در میان همه طبقات مردم از بالاترین طبقه به لحاظ اجتماعی یعنی ناصرالدین شاه، تا پایین ترین اقشار مردم به سبب ذکر مصیبت سید الشهداء(ع) مشغول بود؛ و به همین علت از طرف ناصرالدین شاه به وی لقب «مجدالذاکرین» داده شد.

سال 1247 شمسی بود، در محله ای قدیمی و مجتهد پرور تهران، محله چاله میدان نزدیک امام زاده سید اسماعیل(ع) منطقه ای به نام حمام گلشن، خداوند پسری به مجدالذاکرین اعطا می کند. شیخ آقا بزرگ به ارادت نام، او را «مرتضی» می نهد؛ یه امید آن که پسندیده و برگزیده خداوند گردد و قدم در راه مولای متقیان حضرتت مرتضی علی(ع) بگشاید.

مرتضی همچون پدرش که به تعلیم و تربیت مردم کوچه و بازار اهتمام داشت و توسل و روضه خوانی را بهترین راه برای وصول به مقصود خویش تشخیص داده بود؛ قدم در راه تحصیل دروس حوزوی می نهد. درس های مقدماتی را نزد پدر بزرگوارش و برخی دیگر از بزرگان تهران می گذراند. آن گاه به صورت رسمی به مدرسه علمیه مروی که از مدارس پرسابقه تهران است رفته و از طلاب آن مدرسه می گردد.

وی درس های معروف به «سطوح» را از اساتید بنام مدرسه مروی، به خصوص مرحوم «آقامیرزا مسیح طالقانی، بهره می برد و سپس دروس نهایی را در محضر اساتیدی چون حضرت آیت الله آقای حاج «سید عبدالکریم لاهیجی» و شهید مجاهد فی سبیل الله «آیت الله شیخ فضل الله نوری» می گذراند. با همه آن زحمات و تلاش ها، شیخ مرتضی متأسفانه به نحصیلات خود تا رسیدن به درجه اجتهاد ادامه نمی دهد و بعدها از این جریان ناراحت و پشیمان می شود.