داشت عباسقلی خان پسری!

«داشت عباس قلی خان پسری» با مقدمه ابوالفضل زورویی نصر آباد شروع شده و او درباره شاعر کتاب نوشته است:«خانم نسیم عرب امیری نه فقط در میان خانم های طنز پرداز که در میان مجموعه طنز سرایان امروز ایران، جایگاه و موقعیت ویژه ای دارد دختر جوانی که با وجود تحصیل در رشته ای فنی، تنها با تکیه بر علایق ذوقی و شخصی، قدم به عرصه شعر طنز گذاشت؛ از ملامت و سرزنش خرده گیران نرنجید؛ از انتقادها استقبال کرد و از آنها درس گرفت؛ به مدح و تعریف دیگران مغرور نشد؛ مطالعه و آموزش را جدی گرفت و با پذیرش نقص های نومید کننده آثارش دربدو امر، در رفع آنها کوشید تا توانست نام خود را در فهرست طنزسرایان صاحب نام امروز ایران ثبت کند...طنز عرب امیری، طنزی فخیم، نجیب و مبتنی بر تعاریف جهانی و آکادمیک طنز است. از پرخاشگری و پرده دری می پرهیزد و عفت کلام را فدای جذب مخاطب بیش تر نمی کند.»

بخشی از این مجموعه شعر طنز شامل قصه ای بلند و منظوم با عنوان «عباس قلی خان» است که ایده آن برگرفته از شعر «علی مردان خان» سروده ایرج میرزاست و در قالب مثنوی سروده شده است و در آن با نگاهی طنزآمیز، مشاغل گوناگون به نقد کشیده شده اند. بخش دیگر این مجموعه شعر شامل شعرهای پراکنده این شاعر طنزنویس و روزنامه نگار است که برخی از آن ها تا کنون در جایی منتشر نشده و برخی دیگر پیش تر در مطبوعات به چاپ رسیده اند.

بر اساس این گزارش، اشعار بخش اول کتاب با مصرع «داشت عباس قلی خان پسری» شروع می شود و عرب امیری در هر یک از این اشعار به وصف یکی از پسرهای عباس قلی خان می پردازد!

«لاله زار، شاعر بد دهن، خریت، فیلم هندی، بر سنگ مزار خوده، گربه مسکین، کریم شیره ای، منشی، حاجی، بازیگر بی جنبه، کافه، ذکر خیر استاد و حوادث» نام تعدادی از اشعار کتاب هستند در یکی از اشعار کتاب می خوانیم:

«داشت عباس قلی خان پسری

پسر پخمه و بی کرک و پری

پسری شاعر و قاطی پاطی

هپل و خود خور و احساساتی

کار او: گفتن اشعار جفنگ

لقب شاعری اش: «ع . کلنگ»

روز و شب کنج اتاقش دمرو

لغت و قافیه می کرد رفو...»

این شاعری که همدم خودکار و دفتر است
آوازهای خاطره انگیزی از بر است

با چای داغ و قند فقط حال می کند
دنبال استکان قدیمی لب پر است

در جشنواره ها پی تندیس افتخار
همواره رو به قبله دعاگوی داور است

در جمع شاعرانه دم از عشق می زند
در خانه خودش خبر از چیز دیگر است

در وصف مادرش غزلی گفته بی نظیر
این سال ها که بی خبر از حال مادر است

این است شاعری که دل از دور می برد
آری، شنیدن دهل از دور خوش تر است...