مرگ و جاودانگی

دغدغه ی جاودانه بودن یا جاودانه نبودن انسان، عمری به درازای عمر اندیشه ی بشری دارد و ریشه ی آن در درد و عشقی است که آدمی در ژرفای جان خویش نسبت به جاودانگی احساس می کند. جاودانگی و خلود نفس، و بقای پس از مرگ آموزه ای است که از عناصر اصلی نظام اعتقادی بسیاری از ادیان به حساب می آید و از این رو، طبیعی است که اذهان بسیاری از اندیشه ورزان را در طول تاریخ به خود مشغول دارد.

مجموعه ی نوشتار حاضر در صدد پاسخ به این پرسش است که آیا برای انسان ورای مرگ، بقا یا امکان بقا وجود دارد؟ مراد از مرگ، این واقعیت مشهود و انکار ناپذیر است که روزی بدن انسان آثار حیات خود را از دست داده، متلاشی می گردد و مراد از بقا، بقای شخص و حفظ هویت او پس از مرگ است.

مرگ و جاودانگی مرکب از ترجمه ی یک مقدمه و شش نوشتار درباره ی بقا و جاودانگی انسان پس از مرگ است. هریک از این نوشتارها توسط یک فیلسوف برجسته در یک مقطع زمانی خاص به نگارش درآمده است. نویسندگان این مجموعه به ترتیب عبارتند از: دیوید هیوم، برتراند راسل، آنتونی فلو، افلاطون، جان هیک و جفری اولن. مجموعه ی نوشتارهای حاضر توسط لوئیس پوی من (Louis P. Pojman) در بخش ششم از کتاب: Philosophy of Religion: An Anthology که با ویراستاری وی انتشار یافته، گنجانده شده است. کتاب یاد شده گلچینی است از آثار مختلفی در زمینه ی فلسفه ی دین و در مجموع دائرة المعارفی کوچک اما غنی در این زمینه به شمار می آید.