عذاب دوست داشتن

مجموعه «عذاب دوست داشتن» شامل بخشی از ترانه های کاکایی است که در سال های دور و نزدیک سروده شده است. بسیاری از ابیات این ترانه ها برای مخاطب صفحات کاغذی این کتاب گوش آشنا است.

زمزمه بسیاری از این ترانه ها که نام خواننده و آهنگساز آنها نیز در انتهای بسیاری از آنها درج شده است، در حافظه تاریخی مخاطبانش، آنها را در موقعیتی نوستالژیک و در مواجهه با موقعیتی برای یادآوری تصویری خاطره انگیز در سینما یا تلویزیون و یا قطعه ای خاص از یک آلبوم موسیقی قرار می دهد.

کاکایی در ترانه هایش وفاداری خود به شعر کلاسیک را نشان داده است. او از سویی حاضر به شکستن بی حد و اندازه قواعد شعر کلاسیک برای رسیدن به ساختار ترانه هایش نیست و از سوی دیگر سر آن ندارد تا مخاطب ابیات ترانه هایش به سادگی سر از مفاهیمی در بیاورد که او در شعرهایش القا می کند.

از این زاویه باید ترانه های کاکایی را لابیرنتی دانست که مخاطب در مواجهه با هریک از آنها با موقعیت ها و اتفاقات متعددی روبروست. همچنین موقعیت ویژه بدنه ترانه های او که به شکلی قابل توجه تنها اجازه حضور مفاهیمی خاص را در ظرف خود می دهد در کنار استعاره ها و ایهام های هنرمندانه ای که او از سنت شعر فارسی امانت گرفته از ترانه­های او نه یک متن سطحی و دم دستی، که قطعاتی موزون و آهنگین و با فخامت یک شعر کهن یا نو ساخته است.

ترانه های کاکایی به تصریح خود او در ادامه سنت شاعرانه وی و برای خلق بیانی مدرن و روایتی امروزین از اندیشه او سروده می شود. او با ترانه زبانی را برای شعر گفتن انتخاب کرده است که سریع­تر و راحت تر بتواند حس درونی خود را با مخاطبش به اشتراک بگذارد. به باور کاکایی ترانه راهی برای خارج کردن شعر از انزوای شاعرانه خود و دور شدن از فضایی که در آن تنها مخاطب شعر شاعران هستند. عمده ترانه های کتاب عذاب دوست داشتن با مضامین عاشقانه سروده شده است و وزن و ساختار سرایش آنها نیز به گونه ای است که ابیاتی بسیار کوتاه دارند.