بابای من

پدر که پا به اتاق می ‏گذارد، سرما هم می ‏آید. امید زود در را می‏ بندد. الهه شعله بخاری را زیاد می ‏کند. پدر گرم که می ‏شود، دکمه ‏های کتش را باز می‏ کند. کلاهش را از سر می ‏گیرد. شال گردنش را از روی گردن می‏ کشد. از توی جیبِ کتش، دو دفتر و دو پاک کن در می ‏آورد. مادر به اتاق می ‏آید. بچه‏ ها را در آغوش پدر می ‏بیند و می‏ خندد. باز برف می ‏بارد و روی دسته شکسته پارو برف می ‏نشیند...