آیه نور، تبارنامه ایزدنوشت انسان و کاشف الاسرار آفرینش است. ساخت زبانی این آیه، سخت استعاری و نمادین است؛ بدان پایه که تمثیل نور را پیچیده ترین مَثَل قرآنی شمرده اند که بیشترین سهم را در شکل گیری زبان نمادین در پهنه فرهنگ و معارف اسلامی دارد.
بی شک رمزگشایی از نمادهای تمثیل نور -همچون چراغ و چراغدان و آبگینه و زیتون- از بارزترین مصادیق «تدبّر قرآنی» و از بایسته های معرفتی «وحی باوری» است که قرآن خود، اهالی اقالیم ایمان را بدان فراخوانده است. هم از این روست که حکما و متفکرانی چون ملاصدرا و مطهری این آیه را بسیار قابل تأمل یافته و صرف همه عمر را برای درک اسرار آن شایسته دیده اند و عرفایی چون سیّد حیدر آملی آن را اهمّ آیات توحیدی قرآن بر شمرده اند.
به جهت نقش کلیدی این آیه در خداشناسی و انسان شناسی قرآنی، پژوهش حاضر ابعاد زیبایی شناختی، کلامی و به ویژه عرفانی این آیه را در سه فصل به تفصیل بررسی کرده است.