تفسیر کلامی - عرفانی آیه نور

آیه نور، تبارنامه ایزدنوشت انسان و کاشف ‏الاسرار آفرینش است. ساخت زبانی این آیه، سخت استعاری و نمادین است؛ بدان پایه که تمثیل نور را پیچیده ‏ترین مَثَل قرآنی شمرده ‏اند که بیشترین سهم را در شکل ‏گیری زبان نمادین در پهنه فرهنگ و معارف اسلامی دارد.

بی‏ شک رمزگشایی از نمادهای تمثیل نور -هم‏چون چراغ و چراغدان و آبگینه و زیتون- از بارزترین مصادیق «تدبّر قرآنی» و از بایسته ‏های معرفتی «وحی ‏باوری» است که قرآن خود، اهالی اقالیم ایمان را بدان فراخوانده است.
هم از این روست که حکما و متفکرانی چون ملاصدرا و مطهری این آیه را بسیار قابل تأمل یافته و صرف همه عمر را برای درک اسرار آن شایسته دیده ‏اند و عرفایی چون سیّد حیدر آملی آن را اهمّ آیات توحیدی قرآن بر شمرده ‏اند.

به جهت نقش کلیدی این آیه در خداشناسی و انسان ‏شناسی قرآنی، پژوهش حاضر ابعاد زیبایی شناختی، کلامی و به ویژه عرفانی این آیه را در سه فصل به تفصیل بررسی کرده است.