تشیع در ایران: قرن دوم و سوم هجری

کتاب «تشیّع در ایران» قرن دوم و سوم هجری قصد دارد تا علل و عوامل مختلف گسترش تشیع در ایران و همچنین رهیافت های این مهم را بازگو کند.

در فاصله زمانی سال ۱۳۲ تا ۲۲۷ هجری قمری تشیع در ایران تحت تآثیر جریان های شیعی زیدی و امامی رشد پیدا کرد. ماجرای یحیی بن زید و ورود امام رضا(ع) به خراسان، مهاجرت طیف وسیعی از سادات را به ایران در پی داشت. در بسیاری از شهرهای ایران در این دوره شاهد حضور شیعیان هستیم و در این مقطع می توانیم از قم، کاشان، آوه، طبرستان و شهرهای مختلف خراسان به عنوان کانون اصلی شیعه نام ببریم.

تا پایان قرن نخست هجری، شیعیان به ندرت از مرزهای عراق خارج شدند و تعداد کمی از آنها در ایران حضور داشتند؛ اما با شروع سده دوم به ویژه در سال های ۱۳۲ تا ۲۲۷ بافت جمعیتی شیعه در منطقه تغییر کرد و مهاجرت های زیادی از عراق به سایر کشورها، از جمله ایران انجام گرفت. برای درک بهتر و بیشتر مسائل امروز شیعیان لازم است تا زمینه تاریخی، اجتماعی و فرهنگی آنان بررسی شود.

کتاب«تشیّع در ایران» قرن دوم و سوم هجری اثر رضا صفری در گروه مطالعات فرهنگی و اجتماعی مرکز پژوهش های جوان پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی سامان یافته و از چهار فصل به شرح زیر تشکیل شده است.

فصل اول: ورود تشیع به ایران
فصل دوم: بررسی اوضاع تشیع از آغاز تا سال ۲۲۷ هجری قمری
فصل سوم: پراکندگی جغرافیایی شیعه در ایران
فصل چهارم: چرایی پراکندگی جغرافیایی شیعیان در مناطق مختلف