دریچه ای به جامعه ولایی

باید به این دو نکته توجه کنیم و بین افراط و تفریط حرکت نکنیم؛ یعنی اگر کسی عمل داشت و ایمان نداشت، فکر نکنیم که او اهل نجات است؛ البته کسی که از نظر فکری مستضعف است و حقیقت به او نرسیده ممکن است اعمال خوبش مقدمه ای باشد که بعداً به حقیقت ایمان برسد و با ایمانی که به دست آورده، وارد بهشت شود؛ چون بدون ایمان کسی وارد بهشت نخواهد شد؛ از آن طرف هم این انحراف است که کسی خیال کند چون ایمان اصل است، می توان فروع را رها کرد؛ انسان وقتی متمسک به اصول شد، باید متمسک به فروع هم بشود؛ به تعبیر دیگر شجره ایمان، شجره دین و ریشه اش که ایمان است تا شاخ و برگ و میوه اش که اعمال هستند، همه را دارد؛ اگر کسی به آن ریشه ها متمسک است، باید به این شاخ و برگ ها هم متمسک باشد؛ لاابالی گری نسبت به عمل، انسان را از وادی ایمان بیرون می کند. همانگونه که امیرالمؤمنین در بیان نورانی خود در این خصوص می فرمایند:
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:

مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ عَلَیْهِ أَرْبَعُونَ جُنَّةً حَتَّی یَعْمَلَ أَرْبَعِینَ کَبِیرَةً فَإِذَا عَمِلَ أَرْبَعِینَ کَبِیرَةً انْکَشَفَتْ عَنْهُ الْجُنَنُ فَیُوحِی اللَّهُ إِلَیْهِمْ أَنِ اسْتُرُوا عَبْدِی بِأَجْنِحَتِکُمْ فَتَسْتُرُهُ الْمَلَائِکَةُ بِأَجْنِحَتِهَا قَالَ فَمَا یَدَعُ شَیْئاً مِنَ الْقَبِیحِ إِلَّا قَارَفَهُ حَتَّی یَمْتَدِحَ إِلَی النَّاسِ بِفِعْلِهِ الْقَبِیحِ فَیَقُولُ الْمَلَائِکَةُ یَا رَبِّ هَذَا عَبْدُکَ مَا یَدَعُ شَیْئاً إِلَّا رَکِبَهُ وَ إِنَّا لَنَسْتَحْیِی مِمَّا یَصْنَعُ فَیُوحِی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِمْ أَنِ ارْفَعُوا أَجْنِحَتَکُمْ عَنْهُ فَإِذَا فُعِلَ ذَلِکَ أَخَذَ فِی بُغْضِنَا أَهْلَ الْبَیْت...»

هیچ بنده نیست جز آن که چهل پوشش بر او کشیده است
تا آنکه چهل گناه کبیره کند
و هر گاه چهل گناه کبیره کند،
همه پرده ها از او کنار روند
و خدا به آنان (فرشته ها) وحی کند:
با بال های خود، بندۀ مرا بپوشانید (و آبروی او را حفظ کنید)
و فرشته ها با بال های خود از او پرده پوشی کنند،
اما آن بنده هیچ کار زشتی را باقی نمی گذارد که مرتکب نشده باشد
تا جایی که به گناهان خود افتخار می کند،
پس (در این هنگام که او به گناه کردنش افتخار کرد) فرشته ها گویند:
پروردگارا! این بنده گناهی را باقی نگذاشته که مرتکب نشده باشد
و ما از آنچه انجام می دهد شرمساریم،
پس خدای عز و جل به آنها وحی می کند که بال هایتان را از روی او بردارید
وقتی چنین شود او بعض ما اهل بیت را به دل می گیرد...

ص 103 و 104