سفر زندگی: سخنی با نوجوانان و جوانان عزیز ایرانی

فراز 1:
عاشقی محصول دو چیز است: گسستن و پیوستن، گسستن از هر چه غیر محبوب و پیوستن به محبوب است. هر که اینگونه شد، قدرت و توانی می یابد که هر مانع و بن بستی را بشکند و هر خطر و دشواری را در راه رسیدن به محبوب صبورانه تحمل می کند.
گویند کسی به مجنون گفت: از این بیابان سنگلاخ چگونه بگذریم؟ مجنون گفت: سیلاب باش که حتی سنگ ها را با خود به دریا رسانی.
عاشقان از مانع، پل و می سازند و با اراده و شور عاشقانه، از هر چه مشکل و خطر و تنگنا و دیوار است، می گذرند.
عاشقانه ترین قصه انسانی و الهی کجاست؟
کدام سرزمین و کدام روز، زیباترین صحنه های عاشقانه را به خود دیده است؟
جز کربلا و عاشورا کدام نمونه را می شناسید که در آینه آن، عشق تمام و کمال چهره نموده باشد؟
بگذارید کمی حسی تر و نزدیک تر حرف بزنیم. اگر شما را هنگام طرح جدی ترین حرف ها مسخره کنند، چه می کنید؟
اگر وقتی حرف می زنید، چنان تشنه باشید که لب هایتان ترک برداشته باشد؛ اگر همان موقع سنتگتان بزنند، تیراندازی کنند و مرگ با هزار واژه همسایه لحظه هایتان باشد؛
اگر در جایی که سخن می گویی، بهترین دوستانتان پاره پاره بر خاک افتاده باشند!
و اگر...
می بینید چقدر در این فضا ایستادن و ماندن و سخن گفتن دشوار است؟...
جز عشق هیچ چیز انسان را در این لحظه ها نگه نمی دارد.
ص36 و 35

فراز 2:
همه تنبل ها، بهانه جو هستند: هوا سرد است، الان خسته آم، ممکن است...
تنبل ها اهل خواب و خمیازه اند. قهرمانان تباه کردن وقت و فرصت و موقعیت هستند!
تنبلی برادر ناکامی و پدر شکست و مادر ناامیدی و خواهر خواری و توسی خوری است!...
در اسانه های ایرانی آمده است، پسرک تنبلی بود که از فرط تنبلی زیر درخت دراز می کشید تا شاید کلاغی نوکی بر شاخه ای بنوازد و میوه ای جدا شود و احیاناً در دهانش بیافتد...
ص 52 و 53