معیار سنجش گزاره های شهودی - وجودی

«معیار سنجش گزاره های شهودی ـ وجودی» اثری است با این پرسش ها که میزان سنجش گزاره های عرفان نظری چیست؟ آیا میزان دینی و میزان عقلی می توانند این جایگاه را داشته باشند، معیارهای پایه و غیر پایه در این دو میزان چیست؟

فلسفه عرفان نظری پس از بحث درباره نظریه سنجش پذیری گزاره های عرفانی، به میزان عرفان نظری می پردازد تا منطق کشف صدق و خطای این دست از گزاره ها را که امکان خطا دارند، تبیین کند. این میزان به مثابه یک دستگاه شناختاری بر دو قسم میزان دینی و میزان عقلی تقسیم می شود که هر یک از این دو دارای دو گونه معیارهای پایه و غیر پایه هستند. معیارهای پایه که ضروری و یقینی هستند در میزان دینی احتجاجات نام دارند که ادله پیشااجتهادی، ادله مثبته و مدارک کافی و ثابت و منشأ قطع اخص و درمیزان عقلی ضروریات نام دارند که اصول همگانی، پیشاتجربی و ضروری الصدق هستند.

معیارهای غیرپایه که نظری هستند، در میزان دینی تنجیزات نام دارند که ادله اجتهادی، ادله منجزه، مدارک مشروط و متغییر و منشأ قطع اعم هستند و در میزان عقلی همان نظریات هستند که اصول غیرهمگانی، استدلالی اما پیشاتجربی و ممکن الصدق هستند.