یک جعبه پیتزا برای ذوزنقه ی کباب شده

فکرش را بکنید که تازه به یک منزل جدید اسباب کشی کرده اید. هنوز خیلی خوب در خانه ی جدید جا نیفتاده اید که متوجه اتفاق های مشکوکی می شوید. ساکنان قبلی خانه یادشان رفته است که قاب عکس خانوادگی شان را با خودشان ببرند. اتفاق هایی که بعدا رخ می دهند انگار کم کم به ما می فهمانند که مستاجران قبلی خانه حق داشته اند آن قدر با عجله این خانه را ترک کنند که حتی قاب عکس خانوادگی شان را بر دیوار جا بگذارند. ابتدا تقصیرها به گردن باد انداخته می شود، اما بعد معلوم می شود که انگار پای چیز دیگری در میان است: چیزی یا کسی که نمی توان به این راحتی ردپا یا سرنخی از آن به دست آورد.

مانند بسیاری دیگر از کارهای جمشید خانیان، در این اثر هم با یک خانواده همراه می شویم: پدر، مادر و یک دختر نوجوان. پدر اهل ریاضیات است و همه چیز را با اعداد و اشکال هندسی توضیح می دهد؛ مادر هم علاقه مند به موسیقی است. به نظر می رسد که آنا از داشتن چنین خانواده ای خیلی خوشحال است، اما همه چیز به همین سادگی نیست. از همان زمان که آنا برای اولین بار متوجه قاب عکس جا مانده از خانواده ی ساکن قبلی خانه روی دیوار می شود گویی قضایا شکل دیگری به خود می گیرند. نه شمردن پدر و نه صبوری مادر کمکی به حل این ماجرا نمی کنند.

حتی اگر از برخی رازها در زندگی ما پرده برداشته شود، باز هم پرسش های بی پاسخ و مسائل لاینحل زیادی برای فکر کردن وجود خواهد داشت.
یک جعبه پیتزا برای ذوذنقه ی کباب شده را بخوانید تا ببینید که چه طور یک تلنگر کوچک بر زندگی مان می تواند همه چیز را به شکل دیگری درآورد؛ شکلی که تا به حال، در زوایایی پنهان از چشم ما، در مقابل مان، وجود داشته و ما هرگز آن را ندیده بوده ایم!