دلم دهلی است: مجموعه شعر

این مجموعه شعر نمایاننده دنیای درونی شاعری است دین گرا، با عاطفه سرشار فردی، که عموماً از آینده در هراس است و از گذشته اندوهگین. شاعری که در شعرش به عواطف شخصی پیرامونی خود مجال جولان می دهد و از آگاه شدن مخاطبانش از آنچه که در حوزه حدیث نفس شاعر قرار می گیرد، پروا ندارد. این کتاب، شناسنامه شاعری است با روحیه لطیف که چه در اشعار عاشقانه اش، چه در نجواهای مناجات گونه اش و چه در مناقب توسل جویانه اش برای بزرگان دین، بیش از آن که به نمایاندن اُبژه های بیرونی اهتمام داشته باشد، در پی بروز و بیان روحیات و افکار خویشتن است.

از نظر درون مایه و موضوع، عزیز مهدی توانسته است در همین دفتر مختصر، کهکشانی درخشان از انواع گونه ها را پیش چشم مخاطب قرار دهد؛ از شعرهای توصیفی و گاه سوزناک دینی ـ مانند شعرهای فاخر شماره 2 و شماره 13 ـ که مدح و منقبت آل ا... را منظور نظر داشته اند تا شعرهای لطیف عرفانی ـ مانند شعرهای شماره 19 و 25 ـ که محور موضوعی شان نجوا و مناجات با حضرت پروردگار است، تا شعرهایی با رگه هایی از اعتراض اجتماعی برانگیزاننده ـ مانند شعر شماره 26 ـ و شعرهای عاشقانه محض ـ مانند شعر شماره 15 ـ تا اخوانیه ها و شعرهای تقدیمی درخور ـ مانند شعرهای شماره 3، 6، 7 و 14 و کارهای تکنیکی که در آن ها به رخ کشیدن تبحّر فنّی شاعر، «حرفِ» شاعر را تحت الشّعاع قرار داده است... اما چنان که پیش تر هم گفتم، ستون فقرات کتاب عزیز مهدی، «حدیث نفس» است و آن هم بیش تر عرفانی و کم تر فلسفی و از نوع اگزیستانسیالیستی اش! مناقب دینی و نجواهای عاشقانه و ابراز ارادت های دوستانه و البتّه تعریض های اجتماعی هم هرکدام در میان اشعار این شاعر، جایگاه خودشان را دارند.در مجموع باید گفت که در کتاب «دلم دهلی ست» با شاعری پخته روبه روییم که گرچه زبان فارسی زبان مادری اش نبوده اما توانسته هنر شاعری خود را در آن به خوبی اثبات و تثبیت کند. با بارقه درخشانی همچون این کتاب، می توان امیدوار بود که نسل نوین شاعران پارسی سرای هندوستان ـ که از میان جوانان شان عزیز مهدی، نقی عبّاس، مهدی باقر و بلرام شکلا را می شناسیم ـ بتوانند به سهم خود چراغ زبان و ادب فارسی را در سرزمین هفتاد و دو ملّت روشن نگه دارند و سفیران فرهنگی نوظهور زبان و ادبیات فارسی در شبه قاره هند باشند.