من علیرضا متولد اپاتان

هنوز توی شوک بودم؛ باورم نمی شد زیر آسمان کشورم هستم. فکر می کردم خواب می بینم دلم نمی خواست چشمهایم را ببندم
می ترسیدم وقتی چشم باز کنم باز خودم را در اردوگاه ببینم! وقتی توی حیاط می نشستم و به آسمان نگاه می کردم واهمه داشتم
به خودم می گفتم:
«یعنی زیر آسمون ایران توی شیرازم؟! نکنه دچار توهم شده ام و هنوز توی اردوگاهم…»
نفس عمیق می کشیدم وقتی بوی خوش هوای پاییز شیراز ر ا با پوست خود حس می کردم و هوا را استشمام می کردم.
نگاهی به اطرافم می انداختم. باورم می شد که توی ایرانم، توی شیراز، اینها که دوروبرم هستند همه خانواده ام و کس و کارم هستند. به خواب که می رفتم باز کابوس اسارت را می دیدم کابوسی که با همه بدی ها ، شکنجه ها و سختیها باز هم برای آن روزها احساس دلتنگی می کردم. دلتنگ دوستان صادق، با گذشت و با مرامم در اسارت!
دلتنگ آن هایی که مظلومانه کنار امام خود به شهادت رسیدند .حس عجیبی داشتم نمی دانستم خوش حال باشم یا ناراحت..!