دیوان حافظ شیرازی: تصحیح علمی براساس منابع قبل از سال 830 ه.ق

خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی، بزرگترین غزل سرای ایران و یکی از برجسته‏ ترین شاعران ایرانی در تمام ادوار تاریخ است. اشعار او که عمدتاً شامل غزلیات و اندکی نیز مثنوی و رباعی است، در صدر ادبیات غنایی ایران جای می‏ گیرد و همواره مورد توجه و شرح و تأویل بوده است. نظم کنونی دیوان حافظ، تنها بر اساس الفبای قافیه ‏های پایانی در غزل هاست، و تا کنون کسی توفیق نیافته است که نظمی موضوعی و یا بر حسب تاریخ تقریبی این سروده‏ ها (سروده‏ های ایام جوانی، کمال و پیری) بدان ها ببخشد.

محور اصلی در مضامین این غزلیات، عشق و مستی است، که به عقیده برخی، سراسر حکایت از عشق الهی و شرابی معنوی دارد و به پندار برخی دیگر، عمدتا حکایتگر نیازهای انسانی و نمایی از عشق‏ های زمینی و باده‏ های انگوری است.

دیوان حافظ حاضر، از چند ویژگی خاص برخوردار است:

نخست اینکه تصحیح آن براساس روشی علمی است و از تحریف های کاتبان و نسخه های قرون بعد از حافظ به دور است.
دوم اینکه، نسخه بدل ها، اصطلاحات و تغییرات حافظ هر یک در جای خود آمده است.
سوم اینکه قرائت های دیگری که دارای احتمال انتسابی تقریبا مساوی با متن است در حاشیه درج شده است.
چهارم و پنجم و موارد دیگری که در مقدمه به تفصیل توضیح داده شده است.