گروهی از پژوهشگران معتقدند صدرالمتألّهین هیچ نکته جدیدی بر مباحث سیاسی فارابی و ابن سینا نیفزوده, شمار دیگری بر این باورند که او صرفاً به بسط مباحث مجمل و مبهم فارابی اکتفا کرده است.
در اثر حاضر استدلال شده است که با طرح حکمت سیاسی متعالیه دور جدیدی در اندیشه سیاسی شیعه آغاز شد که نشان دهنده چالش و نزاع بیش از پیش میان سیاست دینی و نظم سلطانی بود و زمینه را برای تحقق علمی و عملی حکومت دینی, در ادوار بعدی, فراهم کرد.