گزیده کتاب

«بنابر تعبیر معمول و متعارف زبان آرامی از جمله زبان های شمال غربی سامی است. خط آن متأثر از الفبای فنیقی است. با زبان های عبری، سریانی، و فنیقی قرابت بیشتری دارد.

اوّل بار در قرن یازدهم قبل از میلاد پدیدار گردید. تا قرن هشتم پیش از میلاد توسط آشوری ها به عنوان زبان دوّم پذیرفته شد. کاربرد این زبان در تجارت بابلی ها با سرزمین های دیگر سبب گسترش این زبان شد تا جایی که در حدود قرن های هفتم و ششم قبل از میلاد در خاورمیانه به عنوان زبان عمومی جایگزین زبان بابلی شد. بعد زبان اداری هخامنشیان گردید. همچنین در قرن ششم پیش از میلاد در بین یهودیان جایگزین زبان عبری شد.

در مورد این زبان هم می توان دید که نقل می شود نیای زبان های عربی و عبری است. ولی در دایره المعارف یهودی این زبان آرامی است که در پیوند با زبان عبری شکل می یابد. البته این دایره المعارف می پذیرید که زبان آرامی جایگزین زبان بومی بیت المقدّس و مناطق اطراف آن شد.

در نظری دیگر زبان آرامی زبان آشوری ها، بابلی ها، کلدانی ها، آرامی ها، یهودی ها و عرب ها قلمداد شده است. بنابر این نظر بخش عمده ای از زبان عبری و عربی همچنین الفبای آنها مأخوذ از زبان آرامی است. این نظر تا جایی پیش می رود که الفبای عبری جدید را نیز «آشوری» می خواند».