حیات معقول

کتاب حاضر، حاوی یکی از تفکرات عمیق و شناخته شدۀ محمدتقی جعفری است.
حیات معقول در نظام فکری ایشان، یک اندیشۀ مدام و جاری است که با تبیین های علمی از «فرضیه» عبور نموده و به جایگاه یک «تئوری» رسیده است. در این تئوری، او می کوشد در مقام یک پویشگر، میان مرزهای انسان و جهان قرار گرفته و الگویی جدید برای یک نوع جهان نگری ریشه دار طراحی کند. حیات معقول در ردیف تفکرات و نظریه پردازی هایی است که علاوه بر جنبه های ذهنی، جنبه هایی غیر ذهنی و عملی نیز دارد.
حیات معقول که نوعی فراخوان معنوی و اخلاقی به فرآیند عقلانیت بود، هم چنان فراخوانی می کند و حضور اخلاق و معنویت را در متن عقلانیت یادآوری می نماید.
به سهولت می توان از حیات معقول به عنوان اندیشه و جریانی یاد کرد که در صدد ایجاد پیوند دوباره میان هستی و انسان از منظر حیات یابی، عقل محوری و عقلانیت باشد.
چنین می نماید که چنین مدلی، هرگز نمی تواند بدون اندیشه های عمیق و تثبیت شده، حاصل بیاید و چنین نیز هست؛ زیرا حیات معقول از اندیشه های متأخر علامه محمدتقی جعفری محسوب می شود و با نظر به این که حیات معقول، نخستین بار در جلد دوم تفسیر نهج البلاغه مطرح شده، هرگز در تفسیر مثنوی حضور ندارد.
بنابراین، فکرواره ای است که در دهه پنجم حیات وی صورت پذیرفته است.
روشن است که این موضوع در ملاحظه مجموعی افکار یک متفکر می تواند اهمیتی خاص و معنادار داشته باشد.