نخستین دو گفتار پیرامون گوشه هایی از احوال و آثار علماء بزرگ خوانسار مهاجر به اصفهان و سیری در اجازه نامه ها

علمای حدیث، اجازه را یکی از مهم ترین طرق تحمل حدیث دانسته اند و به عنوان پشتوانه صحّت و درستی نقل احادیث، به اخذ و مبادله آن همّت گماشته اند. بدین صورت که اساتید علم حدیث به طور کتبی یا شفاهی، اذن روایت احادیث از خود را به شاگردان شان اعطا می نمودند و معمولاً در این اجازات نام اساتید و مشایخ و تألیفات خود را می آوردند.
از فواید مهم اجازه روایت، اتصال سند اخبار به ائمه معصومین (ع) است و معمولاً اساتید در اجازه روایی، سلسله سند را به یکی از مشایخ بزرگ هم چون ملامحمدتقی مجلسی، شهید اول، علامه حلی و یا شیخ طوسی رسانده و بر او توقف می کنند، چون طرق مشایخ بزرگ معلوم است.

اولین گفتار این کتاب به اجازات مرحومین آقا حسین و آقا جمال خوانساری، پدر و پسر، دو چهره ی درخشان علمی و روحانی سده ی یازدهم و دوازدهم اصفهان پرداخته و هم اشاره به گوشه هایی از احوال و آثار آن دو عالم بزرگ و برخی مشایخ و عالمان معاصر تا عصر حاضر نموده و مباحثی که در رابطه با این اجازه نامه ها وجود داشته را بررسی می نماید.

و دومین گفتار با عنوان کتابخانه ی آیت الله العظمی آقامیرزا سید محمدهاشم چهاسوقی است. و در ضمن، معرفی مختصری از نیاکان و برخی از آثار به جای مانده از آنان و به تناسب آن نیز چندین مطلب تاریخی را در بر دارد.