ارتباطات توسعه در جهان سوم

توسعه در معنای جدید آن، بعد از جنگ جهانی دوم مطرح شده است. با پیدایش سازمان ملل متحد و در دستور قرار گرفتن پیش گیری از وقوع جنگ های مختلف در آینده، نگرش جدیدی در سطح جهان آغاز شد.

افزون بر این، با استقلال بیش تر کشورهای جهان سوم از یوغ استعمار و توجه جهان به وضع نابسامان و رقت بار مردم جهان سوم، سازمان های مختلف یاری دهنده، به عنوان زیرمجموعه های تخصصی سازمان ملل متحد پدید آمد.

اندکی بعد موسسات کمکی توسعه بین المللی نیز در آمریکا و دیگر کشورهای صنعتی غرب به سرعت شکل گرفته و گسترش یافتند. موسسات و سازمان های مذکور به دنبال ایالات متحده که رئیس جمهور وقت آن «ترومن» در سال 1949 اصل چهار را برای غلبه بر فقر و مشکلات معیشتی مردم در جهان سوم پیشنهاد کرد، کمک به کشورهای جهان سوم را برای رسیدن به توسعه آغاز کردند.

از این رو دهة 1950 را باید آغاز دهة توسعة نوین و کمک به جهان سوم برای غلبه بر توسعه نیافتگی دانست.

نویسندگان کتاب حاضر، علاوه بر توصیف مباحث مربوط به ارتباطات و توسعه، گفتمان توسعه و نوسازی، رهیافت ما در رویکردهای ارتباطی در توسعه جهان سوم و نقد آنها و رویکردهای رهایی بخشی توسعه، به طرح یک الگوی بومی برای توسعه در جهان سوم و نقش ارتباطات در پشتیبانی از آن مبادرت کرده اند.