بهائیت در ایران

کتاب "بهائیت در ایران" در صدد تبیین چگونگی پیدایش بهائی گری در ایران است که در این راستا پس از ارائه نظراتی درباب جنبش های اجتماعی، بهائیت را به عنوان یک جنبش اجتماعی تلقی می کند که دارای زمینه اجتماعی، ایدئولوژی و کنشگران مختلف بوده است.
نویسنده پس از بیان زمینه اجتماعی، ایدئولوژی و کنشگران بهائیت، بهائی گری را در سه دوره قاجار، انقلاب مشروطه و عصر پهلوی بررسی می نماید و در پایان اشاره ای نیز به وضعیت بهائی گری پس از پیروزی انقلاب اسلامی دارد.
فرضیه اصلی کتاب این است که بهائی گری به عنوان جنبشی سیاسی - اجتماعی به دنبال شکستن اقتدار مذهبی و قدرت روحانیت در ایران بوده است تا به این وسیله کانونهای مقاومت بر ضد سیاستهای استعماری در داخل کشور را - که اصولا منشعب از مذهب شیعه بوده است - از هم متلاشی کند.