دیپلماسی عمومی آمریکا در دوره ی پهلوی دوم آن را به قدرت اول در ایران تبدیل کرد، به طوری که گوی سبقت را از رقبا ربود. سیاست عدم توسل به زور و رویارویی مستقیم، که در قالب اقدامات و فعالیت های فرهنگی انجام می شد، به همراهی های ذهنی و عینی برخی گروه های اجتماعی در ایران با فرهنگ غربی کمک کرد و امکان سلطه ی سیاسی مطلق آمریکا بر کشور را فراهم نمود.
به رغم همه تلاش های آمریکایی ها و عوامل داخلی آنها در ایران، سرانجام دیپلماسی عمومی ایالات متحده مقهور نفوذ دین مبین اسلام در ایران شد و انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی به سلطه همه جانبه ی آمریکایی ها در ایران پایان داد.
کتاب حاضر در سه فصل به بررسی این مسئله پرداخته است: فصل اول: آغاز دیپلماسی عمومی آمریکا در ایران فصل دوم: دیپلماسی عمومی آمریکا در ایران بعد از جنگ جهانی دوم فصل سوم: تداوم و توسعه دیپلماسی عمومی آمریکا در دهه چهل و پنجاه