سیاره (زندگینامه و خاطرات شهید جعفر نجاتی)

«سه نفری به بخش مجروحان شیمیایی رسیدند. حسن به محض ورود به ساختمان به اتاق دوم رفت که امیر در آنجا بود و سیاره و اصغر به سمت انتهای سالن رفتند که بعد از یک پیچ، آخرین اتاق متعلق به جعفر بود. وقتی پیچ راهرو را پشت سر گذاشتند، تجمع چند نفر از همرزمان جعفر، در جلوی درب اتاقش که با صدای گریه همراه بود، قوت زانوهای سیاره را گرفت. قدم های سیاره کند و ضربان قلبش تند شده بود. ناگهان از درون اتاق جعفر کسی فریاد کشید:

هم رزم: جعفر پاشو با مرام، مارو تنها نذار!

سیاره با صورت زمین خورد و بیهوش شد. اصغر که کمی زودتر با دیدن این شرایط از سیاره فاصله گرفته بود، صدایی شنید؛

پرستار: این خانوم با کیه؟ یکی بیاد کمک کنه!

اصغر: این خواهرمه، مادر همون جانبازی که تو اون اتاقه.

پرستار: آخی بمیرم براش، حالا فهمیدم چرا بیهوش شد. لطفا کمک کنید بیارینش توی این اتاق.

سیاره را بر روی تختی گذاشتند و پرستار برای به هوش آوردنش اقداماتی کرد. سیاره به هوش آمد و خیلی سریع از تخت پایین آمد و به سمت اتاق جعفر رفت. هم رزمان و رفقای او کنار رفتند تا سیاره وارد اتاق شود. همه اتاق را ترک می کنند تا مادر در کنار پیکر فرزندش، آرام گیرد. اصغر مراقب حال خواهرش است.

سیاره ملحفه روی صورت او را کنار می زند و ابتدا فقط دقایقی را اشک می ریزد. سپس با او حرف می زند.

سیاره: بالام لای لای، جعفریم لای لای، پسرم بخواب، دیگه راحت شدی، آقاتو دیدی؟ سلام مامان و رسوندی؟ جعفر راست گفتی ها، درختمون شکوفه داد! ولی زندگیم خزون شد مامان، دیگه سیاره مرد!!»